Update leven en werken in Lubango

Beste lezers, in de afgelopen paar weken is het leven hier in Lubango gewoon door gegaan, zoals het in Nederland ook doorgaat. Daar horen leuke en minder leuke momenten bij, zoals gezellige momenten met teamleden, werk dat veel openingen tot uitbreiding heeft en de aankomst van mijn eigen auto hier. Maar ook zijn er de verdrietige dingen, zoals het horen van overlijden van een moeder van een aantal jonge kinderen, door kanker. En iets wat niet per se verdrietig is maar wat ik wel jammer vind is het tijdelijke vertrek van SIM-teamleden, die op verlof gaan.

Een week geleden heb ik even met mijn teamleider van preventie gesproken over mijn eigen functioneren. Ik had zelf zitten denken om het geven van de mondelinge voorlichting v.n.l. aan lokale collega’s over te laten, daar mijn Portugees toch minder goed overkomt dan dat van de lokals. Dit heeft mijn teamleider liever niet, omdat het vaker in de toekomst voor kan komen dat we bijvoorbeeld op moeten splitsen als team vanwege de hoeveelheid voorlichtings bijeenkomsten of als er iemand uitvalt vanwege vakantie/ziekte dan ben ik ook nodig. Hmm…nog even goed aan de bak met mijn Portugees dus. Tot nu toe hebben we ook al twee aan twee de voorlichtingen in kleine kliniekjes door Lubango heen gegeven. Twee van ons team gaven de voorlichting aan de verpleegkundigen en twee aan de wachtende patiënten, waaronder vaak veel moeders met kinderen & zwangeren zijn. En soms vertaalde 1 van de collega’s alles naar de lokale stamtaal, afhankelijk van de doelgroep.

Met de komst van mijn auto heb ik meer vrijheid gekregen om de stad te ontdekken en ook om ’s avonds bijvoorbeeld nog SIM collega’s op te zoeken, want de avonden waren nogal stilletjes. Nou zul je denken haha mooi de tijd om meer Portugees te leren, dat lukt ook af en toe, maar over het algemeen is m’n hoofd te moe om hier nog over na te denken. Tegelijkertijd is met de komst van mijn auto ook een meer ‘agressieve’ rijstijl gekomen, i.p.v. defensief, zoals we in Nederland leren. Dus dit is de overtreffende trap, leer je jezelf dit niet aan, dan kun je gewoon uren blijven wachten :-) Ook hoop ik dat ik nog twee ogen aan de zijkant van mijn hoofd krijg, want heel regelmatig duikt er plotseling een motorbike links of rechts van me op. Zij hebben weinig-geen rijlessen gehad wat voor de nodige risicovolle situaties zorgt. In het donker rijden is ook een uitdaging, omdat de straatverlichting niet altijd optimaal is en mensen denken dat er overal zeebrapaden zijn…welke wel steeds meer opduiken in de stad en ook steeds meer gebruikt worden, maar nog niet door iedereen helaas. Het is daarom prettig om bijna altijd wel een collega of een vriendin naast me in de auto te hebben. Het is overigens een heel goed teken dat de provinciale overheid steeds meer energie steekt in het verbeteren van de wegen in de stad, de bevolking is hier ook goed over te spreken. Afgelopen week nog waren er ineens behoorlijk grote gaten gedicht!

Ze zeggen hier dat de wintertijd is aangebroken, ook al merk ik er overdag nog niet veel van, het voelt zelfs warmer aan dan in het regenseizoen. Het klopt wel dat het ‘s avonds en ‘s ochtends frisser is. Het kan in Juli en Augustus ‘s nachts tegen het vriespunt aanliggen.

Ik ga afsluiten…met te zeggen dat ik uit kijk naar de komende maand, waarin het niet alleen kouder gaat worden, maar waarin we ook 2 weken bezoek ontvangen van de organisatie Hope For Our Sisters, die o.a. het preventie- en after-care programma financieel dragen.

Beijinhos!

Irene