Blog Juli

Jullie zijn vast nieuwsgierig hoe het hier in Angola nu is. Sinds mijn laatste blog in april zijn er veel dingen veranderd in de wereld. Ik ben onder andere een jaartje ouder geworden :-) en werd verrast door veel leuke berichten uit Nederland, nogmaals bedankt daarvoor! Vrienden en collega’s hier hadden ook leuke verassing, waaronder een prachtige taart, dus een en al feest!

Angola zit helaas net als veel andere landen op slot. Er gaan alleen zo nu en dan vluchten naar buiten en wie in Luanda aankomt, mag niet naar andere provincies door reizen. Er zijn ongeveer 2 maanden geweest waarin ik meer beperkt was in werkzaamheden en waarin ik op de compound met meerdere zendelings gezinnen verbleef. Inmiddels is het leven hier in Lubango weer redelijk normaal en ben ik ook weer terug in mijn eigen huis. We nemen verschillende preventieve maatrelen, zoals het dragen van een mondmasker waar we ook maar gaan in de stad. Afstand houden bij winkels in de lijn, waar ook de temperatuur word gemeten en handhygiëne word toegepast. Helaas betekent dit niet dat Covid niet aanwezig is, want er zijn in en nabij de hoofdstad Luanda zo’n 700 positieve casussen bekend. Waarvan 30 mensen zijn overleden en ongeveer 200 al weer helemaal opgeknapt.

Qua werk zijn er ook een aantal veranderingen, waaronder dat ik afstand heb genomen van het preventie werk, omdat het team super goed bezig is! Het was een verrijking om in het afgelopen jaar met hun samen op te werken en zo mijn directe collega’s en de ins- en outs van het werk te leren kennen. Ik blijf in contact met hun, want deze verpleegkundigen werken ook een aantal ochtenden bij het after care programma, voor counseling en gezondheidslessen. Nu heb ik dus meer tijd voor het werk in after care en daarnaast ben ik nog op zoek naar een goede invulling van overige uren. Op dit moment heb ik al verschillende ideeën en gesprekken gevoerd, met mensen binnen de organisatie SIM, maar ook binnen het ziekenhuis. Hierover later meer.

Binnen het after care programma zijn we een maand geleden gestart met het geven van culinaire lessen. Dit met als doel om onze patiënten groep meer variëteit te leren aanbrengen in de maaltijden, maar ook om bijvoorbeeld snacks te maken die veel op straat worden verkocht. Zodat ze daarmee wat geld kunnen verdienen. Deze week zijn we blij ‘verrast’ met een premature baby in het dorpje bij het ziekenhuis. Deze baby is het zoontje van een van onze oud-patiënten. We zijn heel blij dat ze op tijd is gekomen voor de keizersnede en dat het tot dusver goed gaat, want het jochie weegt maar 1600 gram.

Sinds een aantal maanden is er een patiënt die heel open is over haar geloof in God. Ze is echt een getuigenis en ik bid echt dat ze voor vele andere vrouwen ook een bemoediging mag zijn. Ze heeft deze aandoening (fistula) al sinds 2001 en heeft geen man of kinderen. Ze is al heel wat steden bij langs gegaan op zoek naar genezing. Heeft ongeveer 5 jaar min of meer in een ziekenhuis in een andere stad gewoond op de hoop dat een arts daar een oplossing zou hebben. Dit allemaal zonder een familie lid… Heb meerdere keren gecontroleerd of ik het goed had begrepen…want het maakte wel wat los. Sinds ze hier is aangekomen, heeft ze bijna constant een glimlach, blijdschap, vrede en een inspirerend geloof laten zien. Ze was toen ze 16 was tot geloof gekomen, maar ze merkte dat ze vanaf dat ze ziek werd eigenlijk pas echt goed God leerde kennen. Incredible…maar ook weer niet, want dit is wat God je geeft, als je je vertrouwen in alle omstandigheden op hem stelt.

Ondanks dat ik geen zekerheid heb hoe het leven er hier in de komende maanden uit zal zien en ook niet over een bezoek aan Nederland, blijf ik rust ervaren. Mede door het fijne netwerk aan lokale en internationale vrienden. Een aantal heel leuke lokale vrienden zeiden laatst, dat ze wel even naar Nederland wilden gaan om mijn familie te vertellen dat ze goed voor me blijven zorgen! How sweet!

Soms moet ik echt lachen om de wijze waarop mensen de richting aanwijzen. Bijvoorbeeld bij de vrouw die sinaasappelen verkoopt ga je naar rechts, bij deze eikenboom ga je dan weer links. Mijn fotografisch geheugen is behoorlijk verbeterd hierdoor! Ook zijn er best veel regels in het verkeer…zoals gewoonlijk, maar helaas niet altijd even duidelijk met verkeersborden aangegeven. Waardoor opnieuw mijn geheugen op de proef word gesteld. Ik ben dankbaar dat ik tot nog toe steeds een auto kon lenen, op dit moment een auto van het ziekenhuis, die normaal gesproken voor (tijdelijke missie-) artsen is, maar die vanwege de lock down niet kunnen komen. Dit is een enorme hulp! Want naast mijn werk hebben we in de afgelopen maanden ook regelmatig een voedsel pakket gebracht naar gezinnen die vanwege de lock down hun werk niet meer konden uitvoeren. De werkloosheid is helaas altijd zichtbaar, maar ik werd me vooral door deze situatie er nog bewuster van. Hierover een voorbeeld; laatst kwam er een jonge vrouw van ongeveer 25 bij de poort van mijn huis vragen (met een gezicht waarop schaamte af te lezen was), of ik niet iemand ken die werk voor haar heeft. Dit was voor mij de eerste keer dat iemand dat aan de poort kwam vragen, er komen wel regelmatig mensen en kinderen om eten of een 50 cent vragen. Ik reageerde dat ik niemand weet en toen ik binnen kwam in mijn huis, voelde ik me schuldig, want ik had niet eens gevraagd wat voor werk ze precies zocht…

Nog een laatste kort verhaal en dan eindig ik: laatst ben ik een weekend naar een boerderij op 4 uur afstand hier vandaan geweest (dus in the middle of nowwhere). Met vier lokale vrienden, om te vieren dat de kerk daar weer open mocht gaan, na de lock down. Het is was een feestje, met social distancing en maskers dat wel…het was mooi om hier te zijn. De 4 vrienden hebben sinds een lange tijd hier een ministry.

Beijinhos!

Irene