Blog November

In de afgelopen maand heb ik een aantal diensten mee geholpen op de afdeling waar verdachte Covid patiënten worden opgenomen en dan word er ook getest. Deze week zal ik weer een aantal diensten daar meehelpen, want op dit moment liggen er zes patiënten opgenomen, met 1 verpleegkundige. Het is gelukkig zeker niet constant druk op deze afdeling. Op dit moment zijn er ongeveer 6000 casussen in Angola, waarvan 200 in de provincie waar ik woon.

Sara is een vrouw met diabetes type 1. Toen een vriendin van mij haar een keer op straat zag (met haar dochtertje van 7), sterk vermagerd, maakte ze een praatje met haar. Zij en een vriend kregen het idee om haar een voedsel pakket te geven (dit is al een paar maanden geleden). Zodoende gingen we met z’n drieën en Sara naar haar huis om dit pakket te overhandigen en even met haar te praten. Daarna hebben we haar denk ik ongeveer twee maanden niet gezien. En zeiden we allebei meerdere keren tegen elkaar, hoe zal het nu met haar gaan. Daad bij het woord gevoegd en weer langs gegaan, we vonden haar in een verslechterde toestand. En besloten na wikken en wegen om haar naar het missie ziekenhuis voor onderzoek te brengen. Daar besloot arts dat ook opname nodig was, dus wij de familie eerst om toestemming vragen. Ze kwam echt aan op het randje van de dood…Wat ik in dit alles zie is, dat God duidelijk meer voor haar leven in petto heeft. Verschillende mensen hebben voor haar gebeden, ook al voordat we vertelden van bezoekjes aan haar. Omdat ze vaak op een openbare plek zat, aan het bedelen voor eten. Op dit moment is ze weer thuis, ik probeer haar elke week te zien, haar glucose te controleren en we proberen manieren te vinden om haar en haar familie te helpen een klein bedrijfje op te bouwen. Zoals kleding verkopen.

De situatie voor vele mensen hier is verslechterd, omdat vele prijzen erg zijn gestegen! Ook van de basis producten, mensen struggelen, we horen van collega’s dat er ook in de stad veel mensen zijn die maaltijden over moeten slaan…

Nu ongeveer 3 maanden geleden ben ik begonnen met het opvolgen van patiënten die, menselijkerwijs gesproken, in hun laatste levensfase zijn gekomen. Dit kwam op mijn hart, of heeft er altijd al gelegen, goeie vraag ;-) Dit doe ik naast het werk van After Care. Het is niet heel makkelijk, maar al doende leer ik. Onder andere kwam ik er pas laatst achter dat het niet heel handig is om het woord maligne te gebruiken in uitleg, want dat word al snel gekoppeld aan hekserij. Ik hoop me de komende tijd kunnen richten op gesprekken met patiënten en twee verpleegkundigen die mij meehelpen. Met daarbij een voorlopige stop op nieuwe patiënten, omdat we ons werk ook goed moeten organiseren nog, stap voor stap…

Helaas kunnen we niet alle onderdelen van ons After-Care programma door laten gaan, zoals gewoonlijk. Want bijvoorbeeld bij naai lessen en culinaire lessen loopt men dan teveel risico, omdat afstand nemen hierbij lastig is. Wel geven we wekelijks naai opdrachten mee aan de vrouw, zodat ze die in hun kamer kunnen maken. We gaan wel dagelijks, behalve woensdag, naar de vila. En houden ons dan bezig met counseling, gezondheidslessen en bijbels onderwijs.

Het is echt super tof om tussen de vrouwen die we ontvangen voor fistula operatie ook vrouwen te ontvangen die een fistula hadden maar nu zwanger terug zijn gekomen en wachtende zijn tot ze 9 maanden hebben en een keizersnede zullen ondergaan. Dit jaar zijn het er 8 geweest.

Op een avond in Oktober, kwamen er zonder aankondiging ;-) enkele vrienden langs. In totaal waren we met z’n vieren, dus ik hield me nog steeds aan de regels haha. Dit was wel reden om een klein feestje ervan de maken, vooral ook omdat op dit avond de stroomvoorziening van de stad weer terug kwam, waardoor ik na 3 maanden weer warm water had! Met deze vrienden heb ik het goed :-) Daar ben ik heel dankbaar voor, we delen veel. Zo hadden we vorige week een worship avond, waaruit voortvloeide dat we naar de vila gingen om daar voor Sara en een palliatieve patiënt te zingen en bidden. Het is zo mooi om dit samen te kunnen doen en daarmee de zegen die wij van God ontvangen door te kunnen geven.

We zien dat er dingen gebeuren, die we zelf niet voor mogelijk hadden gehouden. De verandering in vrouwen als ze terug gaan naar hun dorp is echt bijzonder om te zien. Zelfs ook als ze nog een keer weer moeten terug komen voor vervolg operatie. Met hernieuwde hoop gaan ze, dit is aan hun gezicht af te lezen en in hoe ze spreken.

Als afluiter heb ik ook leuk nieuws: ik hoop namelijk in het begin van het nieuwe jaar even naar Nederland te komen om velen weer te kunnen spreken en hopelijk ook te omhelzen… Als mijn visum aanvraag meezit, daar ga ik in de laatste week van november mee aan de slag.

Beijinhos!

Irene